همزمان با پخش سریال «سلام آقای مدیر»، گفتگویی جالب با فرزین محدث بازیگر این سریال داشتیم که در ادامه آن را خواهید خواند.
به گزارش آی‌فیلم، بسیاری از ما فرزین محدث را با بازی در فیلم «مارمولک» و در نقش سربازی با عینک ته استکانی می شناسیم. او در فیلم و سریال های متعددی بازی کرده. از فیلم شاعر زباله ها گرفته تا سریال «پرانتز باز». فرزین محدث در سریال «سلام آقای مدیر» هم بار دیگر نقش یک سرباز را بازی می کند اما به گفته خودش تلاش کرده متفاوت از سرباز فیلم مارمولک باشد. او با بیان دلایل "خسرو شکیبایی" برای بازی در خانه سبز، از مردمی تر بودن بازیگران دهه 60 و 70 هم صحبت می کند و بر نگاه مثبت آنها به بازی در سریال های تلویزیونی به عنوان آثاری همسنگ سینما تاکید می کند. این گفت و گوی ما با فرزین محدث درباره نقشش در سلام آقای مدیر است که در ادامه می خوانید:
آقای محدث شما در سریال سلام آقای مدیر نقش یک سرباز را بازی کردید. قبلا هم در فیلم مارمولک نقش یک سرباز را داشتید. تفاوت این دو سرباز را چه می دانید؟
من در سلام آقای مدیر نقش یک سرباز نیروی انتظامی را بازی می کنم؛ اما هم از طرف من و هم از طرف آقای توانا، کارگردان سریال تلاش شد تا این سرباز به سرباز فیلم مارمولک شباهت پیدا نکند. البته نقش، نقش پررنگی نیست و یکی از نقش های فرعی قصه است. مثلا از طریق جنس و شیوه بازی یا شخصیت پردازی. در مارمولک ما با یک سرباز ساده لوح مواجه هستیم با یک عینک ته استکانی با رگه هایی از طنز؛ اما سرباز در اینجا یک فرد عادی و وظیفه شناس است، گرچه طنازی های خاص خودش را هم دارد که متفاوت از سرباز مارمولک است. یا مثلا ژست و فرم بدنی یا فرم بیانی این دو با هم فرق می کند. در واقع از لحاظ فیزیک و چهره و فرم بازی این دو سرباز از هم متمایز می شوند.
*ضمن اینکه در مارمولک پارتنر شما بازیگران حرفه ای مثل پرویز پرستویی بودند؛ اما در اینجا در کنار بازیگران حرفه ای باید در برابر نوجوانانی که نابازیگر بودند، بازی می کردید. این هم شاید در تفاوت جنس بازی تاثیر گذاشته باشد.
من اسم آنها را نابازیگر نمی گذارم. می گویم بازیگران تجربه اول. نابازیگر البته اصطلاح درستی است که در فیلم های کسانی مثل استاد کیارستمی استفاده می شد. او آدم های واقعی را در فیلم هایش قرار می داد، بدون اینکه بخواهد که آنها بازی کنند. در واقع خود واقعی آنها را جلوی دوربین به نمایش می گذاشت. اما این بچه ها در سریال در حال بازی کردن یک نقش هستند نه اینکه خود واقعی شان به معنای رئالیستی جلوی دوربین قرار بگیرد. این بچه ها تست بازیگری دادند؛ اما استاد کیارستمی تست نمی گرفت؛ چون قرار بود از شخصیت واقعیشان استفاده کند نه شخصیت نمایشی. خب بازیگر باتجربه بر عواطف و دیالوگ ها و اکت های خود مسلط است؛ اما عیب استفاده از بازیگر باسابقه برای برخی شخصیت ها این است که چون قبلا نقش های متعددی بازی کرده، مخاطب تصویر ذهنی از او دارد که برای برخی نقش تازه یک عامل بازدارنده است؛ اما بازیگر تجربه اول چون فاقد این پیش زمینه در ذهن مخاطب است، می تواند برای ایفای آن نقش مناسب تر باشد. البته عیب بازیگر تجربه اول این است که چون تجربه کافی ندارد، ممکن است فرآیند تولید را طولانی تر کند و به انرژی بیشتر کارگردان برای هدایت بازیگر نیاز داشته باشد.
*حالا ارتباط خودت با این بچه ها و حضور در این سریال چطور بود؟
ببینید، برای من بیشتر یک تجربه بود اما یک تجربه درخشان و خاص. نقشی نبوده که آنقدر برای من جذابیت داشته باشد که بخواهم تلاش عجیب و غریبی برای آن کنم یا روش و شیوه خاصی در بازیگری برای آن طراحی کنم. مثلا من این کار را در کنار سریال پرانتز باز یا هیولا یا فیلم شاعر زباله ها نمی گذارم که به شدت از بازی در آنها لذت بردم و تجربه کسب کردم. من این کار می گذارم مثلا در کنار فیلم شکلات داغ حامد کلاهداری که زیاد برای خودم یادآوری نمی شود. در ارتباط با این بچه ها باید بگویم که خیلی بچه های حرف گوش کنی بودند و انگیزه داشتند و برای نقش تلاش می کردند و مهم تر از همه اینکه بچه های با هوشی بودند و همین باعث می شد در بازی با آنها دچار مشکل و چالش نشوم. به نظرم بازیگران حرفه ای از تجربه خود استفاده می کنند و بازیگران تجربه اولی از هوششان. هوش کمک می کند تا فردی در مسیر بازیگری موفق باشد
بیشتر بخوانید:
دانلود سریال «سلام آقای مدیر»
«سلام آقای مدیر» روی آنتن تلویزیون می‌رود
فیلمبرداری «سلام آقای مدیر» در مسیر پایان
*نظرتان درباره بازپخش سلام آقای مدیر چیست؟
چقدر خوب شد که این سوال را پرسیدید. من دوست داشتم از یک طریقی پیشنهاداتم را به دوستان شبکه آی فیلم مطرح کنم. من بازپخش سلام آقای مدیر را از آی فیلم دنبال نکردم؛ ولی چون آی فیلم را دنبال می کنم خواستم بگویم که ما در گذشته سریال های درخشانی در تلویزیون ایران داشتیم. من در کودکی و نوجوانی با این سریال ها بزرگ شدم و خاطره دارم و مطمئنم هم نسلان من و همه مردم با آن سریال ها خاطره دارند. چرا آی فیلم برای بازپخش آنها برنامه ریزی نمی کند. مثلا یکی از سریال های درخشان تلویزیون سریال رعنا به کارگردانی داود میرباقری بود، یا مثلا سریال گرگ ها، آپارتمان. حالا سریال هزاردستان به دلیل اینکه بارها پخش شده ممکن است در اولویت نباشد؛ اما سریال های درخشان دیگری داریم که مردم آنها را دوست دارند و قطعا از بازپخش آنها استقبال می کنند. با اطمینان می گویم بسیاری از سریال های دهه 60 و 70 از سریال های امروز تلویزیون بهتر است و تکرار آنها با مخاطبان زیادی همراه خواهد بود. من نمی گویم سریال های جدیدتر را پخش نکنید اما همین سلام آقای مدیر که خودم در آن بازی کردم یک سال پیش روی آنتن بود؛ اما سریال های قدیمی تر هم حس نوستالژی بالایی دارد و هم خیلی سریال های بهتری هستند و می تواند با رضایت بیشتر مخاطب همراه شود. کمی جلوتر هم بیاییم سریال های مثل شلیک نهایی، سرنخ، کاراگاه علوی، کیف انگلیسی و... سریال های بسیار خوبی بودند که خیلی ها دوست دارند دوباره آنها را تماشا کنند. ضمن اینکه این سریال ها خودش یک کلاس سریال سازی است و می تواند ذائقه مخاطب را در زمینه سریال سازی تربیت کند. مثلا اگر از من بپرسند دوست داری آی فیلم کدام یک از سریال های خودت را پخش کند می گویم سریال پرانتز باز. به نظرم سریال های امروزی بیشتر با هدف تجاری ساخته می شوند؛ اما در گذشته به سریال به عنوان یک کار هنری نگاه می شد. یک خاطره از مرحوم شکیبایی بگویم. می گفت سر فیلم سرزمین خورشید چند تا از مردم محلی آنجا به من گفتند که این کار برای تلویزیون است که گفتم نه برای سینماست. بعد به من گفتند ما اینجا سینما نداریم لطفا در تلویزیون بازی کنید تا ما شما را ببینیم. بعد که به تهران می آید و خانه سبز به او پیشنهاد می شود به واسطه قولی که به آن آدم ها داده بود، پیشنهاد را می پذیرد تا در تلویزیون بازی کند. می خواهم بگویم نگاه بازیگران ما به سریال اینگونه بود و برای مردم کار می کردند و به همین دلیل هم به دل مخاطب می نشست.
مصاحبه کننده: سیدرضا صائمی
م ن/ه خ
